در ستایش زندگی در لحظه

1. وقتی جوان بودم ، همیشه زمان حال رو پیش در امدی برای اتفاق بهتری که قرار بود بیفته می دونستم و بعد؛ سال ها گذشت و ناگهان متوجه شدم دارم برعکس عمل می کنم ، خودم رو در حسرت گذشته فرو برده ام . چیزی که به اندازه ی کافی به اون نپرداخته ام گرامی داشتن هر لحظه است . 

2.در اصل یک انسان هرگز شاد نیست بلکه همه ی عمرش را به پیکار برای دست یابی به چیزی می گذراند که می اندیشد شادی می آورد ؛ به ندرت به هدفش می رسد و وقتی هم می رسد ، نتیجه اش فقط یأس و نومیدی‌ست .سرانجامش ناکامی و کشتی شکستگی‌ست و بی دکل و بادبان به بندر رسیدن و آن گاه فرقی نمی کند که شاد باشد یا فلک زده ؛ چون همه ی زندگی اش هرگز چیزی جز لحظه ی نبوده که همواره در حال از دست رفتن است و اکنون نیز به پایان رسیده است  ‌.

3.جولیوس با اندوه سر تکان داد. حقیقت داشت که هرگز واقعا طعم لحظه را نچشیده بود، هرگز اکنون را درک نکرده بود ، هرگز به خود نگفته بود :«همین لحظه ، امروز: این همان چیزی ست که میخواهم ! این هاست که به روز های خوش گذشته بدل میشود . بگذار در همین لحظه بمانم ، بگذار در همین جا ریشه بدوانم .»نه، او همیشه باور داشت خوش طعم ترین شکار زندگی را هنوز نیافته و همیشه چشم انتظار آینده بود ؛زمانی که پیرتر ،زیرک تر ، بزرگ تر و ثروتمند تر شود . در دوره ی کالج نبود که جولیوس همه چیز را طلیعه دستیابی به آن جایزه ی بزرگ می دید . ورود به دانشکده ی پزشکی. در دانشکده ی پزشکی هم نبود ، جایی که در سال های نخست ،آرزو داشت سر کلاس حاضر نشود و به جای آن ، مثل دانشجویان دوره ی بالینی به بخش ها سر بزند ؛ آن هم با روپوش سفید و گوشی پزشکی . در دوره ی بالینی و سال های سوم و چهارم پزشکی هم نبود، در دوره ی بالینی که بالاخره جایگاهی را در بخش های بیمارستانه یافته بود آن موقع در حسرت خبرگی و تجربه ی بیشتر بود ؛ مهم بودن، تصمیم های حیاتی بالینی گرفتن ، زندگی ها را نجات دادن ، لباس آبی جراح را پوشیدن و یک وری تخت بیمار را در طول راهروی بیمارستان ها دادن تا اتاق عمل . حتی وقتی دستیار ارشد روان پزشکی شده بود ، در مورد محدودیت ها و عدم قطعیت رشته ای که برگزیده بود، مبهوت می ماند . بی میلی جولیوس به درک و دریافت اکنون به زندگی مشترکش هم صدمه زده بود . 

#درمان شوپنهاور