باشد که غم خجل شود از صبر بی‌صدای ما..

1. رانندگی کردن واقعا اعصاب و حوصله میخواد، قبلا فکر میکردم اگه ماشین دستم بیفته دیگه دلم نمی‌خواد از جاده بیام بیرون الان از بیمارستان تا خونه فقط دلم میخواد زودتر برسم و از جاهای خلوت برم 

2. دیروز رفتم مطب استادمون و براش توضیح دادم چی شده، از دوران فیزیوپات در جریان بود که من متاهلم و مشکل دارم با اون نامرد. کلی هم بهم توصیه کرد که جدا شم ولی من نتونستم. الان هم که‌ تقریبا یه ساله جدا ازش زندگی میکنم ولی هنوز طلاق رسمی نگرفتیم، تو کل این دوران هم کلی هم دادگاه و اینور اونور رفتم ولی هنوز مونده، فعلا یه داروی سبک با دوز خیلی کم شروع کردیم و قرار شد واسه روان‌درمانی هم وقت بگیرم. بیشتر حس میکنم به روان‌درمانی نیاز دارم تا دارو... یعنی اون افسردگی رو زیاد تو خودم حس نمیکنم.. ولی از یه چیزی که خودم هم نمی‌دونم رنج میبرم 

3. انقدر استاد روانمون رو دوست دارم که خدا می‌دونه، مهربون، خودمونی، باسواد، پر انرژی و پر حوصله و حسابی هم واسه مریضاش وقت می‌ذاره... شاید بخوام در آینده متخصص روان بشم...

 

یوفوریا

1. خبر خوب: ماشالله‌ رانندگیم خیلی خوب شده :))

2. امروز مریض به استاد گفت تو رو که میبینم حالم خوب میشه، انگار تریاک میبینم :))

3. چند روزه حالم خیلی عجیبه، حس میکنم مریضهای بخش روان روم اثر گذاشتن. امروز داشتم فکر میکردم من چطور این بحران روحی که برام پیش اومد رو پشت سر گذاشتم؟ یه بار رفتم پیش روانپزشک و دوبار روانشناس و دیگه ادامه ندادم و اینا هم قبل از این بود که باور کنم چی شده..

دختر رنگین کمان

1. خبر خوب: بالاخره اینترنتای ما وصل شد و تونستم وارد تلگرام بشم. واقعا از دنیا بی خبر بودم 

2. امروز صبح وقتی میخواستم ماشین رو پارک کنم یهو شلوغ شد، سرویس بچه ها اومد و یه مانعی هم جلوم بود که باعث شد چندتا ماشین پشت سرم وایستن، منم هول کرده بودم میخواستم برم جلو ولی هیییییی ماشین خاموش میشدم نزدیک بود گریه کنم دوستم از دور داد زد گاز بده یهو نگاه کردم دیدم به جای اینکه پامو بذارم رو گاز میذاشتم رو ترمز و برای همین ماشین هی خاموش میکرد، خلاصه گاز دادم و رفتم و بالاخره یه جایی ماشین رو پارک کردم ولی اینقدر بد پارک کردم که در ماشین از طرف راننده باز نمیشد و مجبور شدم از طرف شاگرد پیاده شم :)) کاش ماجرا به همین جا ختم میشد موقع برگشتن که اومدم ماشین رو از پارک در بیارم مجبور بودم دنده عقب برم، دوباره فرمون رو اشتباه چرخوندم و ماشین سر و ته و مجبور شدم دنده عقب بیام بیرون و در همین حین یه میله جلوم بود که چون ندیدمش کوبیدم بهش، اومدم عقب‌ که درستش کنم ولی ایندفعه با سرعت و شدت بیشتری دوباره زدم به همون میله و اندازه ی یه پرتقال جلوی ماشین تو رفت و سپرش ترک خورد:/

اومدم خونه و انقدر گریههههه کردم که انگار چی شده :((  واقعا نمی‌دونم با این روحیه‌ی حساسم چیکار کنم 

3. یه مریض دارم که بهم میگه دختر رنگین کمان، امروز دیدم حالش بهتره بهش گفتم من دیگه دختر رنگین کمان نیستم؟ گفت معلومه که هستی اگه نبودی که خودکار منو برنمیداشتی :)) 

کاسه ی صبر

۱.دیگه واقعا داره کاسه ی صبرم لبریز میشه هنوووووز اینترنتای استان ما قطعه و هیچ وی پی ان و سنگ شکنی هم وصل نمیشه، من یه امتحان آنلاین دارم که مربیم سوالاش رو تو واتساپ برام می‌فرسته حالا امروز بهش گفتم ما اینترنتامون یه هفته است قطعه، هی می‌گفت همه جای ایران اینحوریه فیلتر شکن نصب کن درست میشه هر چی میگفتم اینترنت ما به طور ویژه قطعه باور نمی‌کرد. اسیر شدیم به قرآن. کلی جزوه و وویس تو تلگرام دارم که لازم دارم. واقعا دیگه این شرایط رو بر نمی‌تابم.

۲. امروز رانندگی مستقل رو تجربه کردم. تو دنده عقب رفتن مشکل دارم و پونصد و پنجاه بار خاموش کردم. میخواستم بپبچم به راست که پیچیدم به چپ و بین ماشینها گیر کردم،ه استرس زیادی رو متحمل شدم اما دوستام رو هم رسوندم خوابگاه و کلی سر رانندگی کردنم با هم شوخی کردیم و انصافا خوش گذشت. 

۳.اگه زندگی هم دنده عقب داشت چی میشد؟ واقعا به سه سال گذشته که فکر میکنم چیز زیادی از زندگی مشترک یادم نمیاد، از کل زندگی مشترک فقط اون خونه‌ی مستقلم رو دوست داشتم و دلم فقط واسه خونه‌امون تنگ میشه... خونه ای که توش تنها‌ی تنها بودم، حتی وقتی اونم بود تنها بودم 

۴. یه مریض نابینا تو بخش روان داریم همیشه‌‌ موقع ویزیت به دکتر میگه برام از این قرصا بنویس که آدم رو میبره تو فضا...

 

 

 

 

طرح خیانت صیانت!

امروز هم اینترنتامون فقط سایت های داخلی رو باز میکرد یه جورایی انگار همون طرح صیانت مزخرفی که ازش حرف میزدن رو دارن رو ما آزمایش میکنن،

مظلوم گیر آوردن دیگه...باورم نمیشد یه روزی همچین چیزی عملی بشه، دیروز سروش رو نصب کردم و دیدم آخرین بازدید همه مخاطبینم مال قرن بوقه، امروز هم مجبور شدم ذره بین رو نصب کنم تا بتونم با مرورگرش دو تا سرچ ساده بکنم، کارهای پروپوزالم هم مونده و استرسش رو دارم... واقعا دارم دیوونه میشم، چرا باید ارتباطمون رو با جهان قطع کنند آخه...

کلاف کلافگی

1.به هر طرف نگاه می‌کنی افسردگی و غم میباره، از جمعه اینترنتامون قطع شده و هیچ سایت و برنامه‌ای کار نمیکنه،ه امروز هم فقط‌ سایتهای داخلی باز میشن

۲.دوستم گاهی با حرفاش ناراحتم می‌کنه و بهم احساس احمق بودن میده امروز بهش گفتم که از حرفش ناراحت شدم و بعدش اشک تو چشمام جمع شد. 

در واقع من ازاینکه اون از دستم ناراحت بشه ناراحت میشم ولی دیشب با خودم فکر کردم اونم همیشه با حرفای دستوری و امر و نهی کردنش و حس حماقتی که به من القا می‌کنه ناراحتم می‌کنه و من نباید عذاب وجدان داشته باشم... دوست ندارم هیچکس بهم گیر بده...

۳. بخش روان هستیم و امروز روز دوم بخشمون بود با استادی که وقتی فیزیوپات بودم رفتم پیشش و دید تو دستام حلقه است مثل حلقه‌ی اشکی که تو چشمام بود، استادی که بهم گفت شجاع باش و جدا شو ازش ولی من اون موقع نتونستم شجاع باشم...

 ولی‌ حالم خیلی بهتر از اون روزاست. استاد منو یادش مونده .... اگه بتونم باهاش صحبت میکنم...