بیست های خدا بیامرز !

یکی از سخت ترین روز های نود و هفتم هم تعلق میگیره به امروز . امتحان فیزیو قلبی که تازه فقط سه فصلش بود:| و دو فصل پایانی که سخت ترین قسمتشه مونده برا پایان ترم . 

نمی‌دونم چند میشم ولی غلط دارم . وقتی استاد داشت امروز بعد از امتحان  تنفس رو درس میداد همش داشتم به غلط هام فکر میکردم و خب طبیعتاً هیچی از درس به این مهمی  نفهمیدم. نمی‌دونم چرا برا بقیه غزل میخونم که حالِت رو با فکر کردن به گذشته ای به هیچ عنوان  بر نمی‌گرده و نمیتونی دست کاریش کنی  از دست نده و بعد خودم اینقدر توی این مردابِ سیاه غرق میشم . نمیشه به گذشته فکر نکرد . ولی باید تمرین کرد . باید شنا کردن در جهت حال رو تمرین کرد . شنا که بلد نباشی غرق میشی . 

از هشت صبح تا پنج بعد از ظهر کلاس بودم و بعد در حالی که از شدت  بی حالی  توان راه رفتن نداشتم بابام اومد دنبالم و اولین سوالی که پرسید این بود که امتحان بیست میشی یا چی؟ :|||| نه ،  نه خسته ای نه چیزی سریع می‌پرسه چند میشی :(( نمی‌دونم چرا پدرم فکر می‌کنه اینجا دبیرستانه و بعد از هر امتحان به سبک سابق سعی فراوان برای فهمیدن نمرات من و اصرار فراوان بر نوزده و بیست شدن داره-_- 

و خب حقیقتش اینه که اگه بچه ی خوبی باشم و خوب درس بخونم و استاد هم مثل من بچه خوبی باشه ،  خوب میشم . مثلا بگم براتون که بیوشیمی که این همه ناله کردم سرش که سخته و فلان و قاطی میکنم  رو با یه غلط از سی تا تست ، نه و هفتاد شدم از ده نمره 😀  ولی خب این میانترما که ما دادیم در برابر پایان ترم هایی که قراره بدیم هیچی نیست. 

واقعا حالا اون همه بیست و نوزده دبیرستان و راهنمایی(توووف به ریا:-)) ) به چه دردم خورد؟-_- نه خداییش کجای زندگیم به دردم خورد؟ 

حالا این ترم که قسمت نشد «پچ آدامز» باشیم و بچه خر خون کلاس نباشیم اما نمراتمون خیلی خفن باشه ایشالله از ترم بعد مگه نه؟:))

چهارشنبه ی هفته ی قبل guys سر کلاس زبان از استاد خواهش کردن تا این چند جلسه ی باقی مانده رو فشرده کنه و بیخیال کلاس های هفته ی آینده ، که این هفته باشه بشه ، اما استاد زیر بار نرفت  و ضمن این زیر بار نرفتن و کلاس فوق نذاشتن بهمون نصیحت وارانه گفت که دانشجو ام دانشجو های قدیم! ما هم دانشجو بودیم شما هم دانشجویین! ما خودمون رو میکشتیم که سر کلاس حاضر باشیم و غیبت نکنیم و یه چیزی یاد بگیریم اما الان ! بعدش اضافه آره جونم براتون بگه موقع ما فرجه و این قرتی بازیا که مد نبود سال به سال یه هفته فوق فوقش می‌رفتیم یه سر به ننه بابامون می‌زدیم و بر می‌گشتیم . نه مثه شما که دو هفته از سر ترم میزنید دو هفته از قبل از عید ، دو هفته بعد از عید الانم که میخواهید دو هفته زودتر جمع کنید برین 😒 

یهو یکی از پسرا از ته کلاس داد زد گفت استاد اون موقع ها وسیله ی نقلیه نبوده وگرنه که هه😎

اینجا بود که استاد شلنگ آب رو برداشت و پسر همکلاسی مون رو شست و گفت یه جوری میگی وسیله نقلیه نبوده انگار دارم از دوران ساسانیان برات حرف میزنم و ما ها با الاغ رفت و آمد میکردیم :)))😡

خلاصه اینکه guys خنده کنان این پند استاد رو از یه گوش شنیدن و از یه گوش در کردن  ودر نتیجه فرجه های  دوستان عملا از فردا شروع میشه و من و سارا مثل همیشه تنها طفلان حاضر در دانشگاه هستیم . البته سه تا پسر همشهری هم داریم که از اون سه تا یکیشون که از گفتن اسم مستعارش حتی معذورم !در حالت عادی از پنج شش  روزی که باید بیایم دانشگاه دو روزش رو میاد و تازه کلاس های هشت صبح رو هم که اصلا و ابدا نمیاد و اصلا به کتفش نیست و بگم که حتی از چندتا درس هم به خاطر غیبت حذف شده ، دیگه چه برسه به این چند روز که پرنده ها هم حتی کوچ کردن و پشه تو دانشگاه پر نمیزنه . یکی دیگشون که از گفتن اسم مستعار اون هم متاسفانه حتی معذورم  عشقی میاد و می‌ره ولی از اولی بهتره و متاهل هم هست و علاوه بر درس و مشق دانشگاه باید به درس و مشق زندگی هم برسه  پس احتمالا نمیاد . اما از بین این سه تا دکتر مهندس تنها موجودیه که همیشه نیم ساعت قبل از شروع کلاس ها پشت در وای میسته و می‌ره ردیف آخر جا میگیره:)) 

خب اینا رو گفتم که بگم من و سارا و دکتر مهندس تا شنبه ی هفته ی بعد نقش حجم پایان سیستولی بدون بازگشت وریدی !  رو تو دانشگاه بازی میکنیم تا چرخ دانشگاه بچرخه .